Z kałuży do nieba

jedenaście tysięcy kroków

z kałuży do nieba

szłam i szłam

drzewa

cisi świadkowie przemijania (przeminą też)

pozowały do zdjęć na tle chmur

szłam i szłam

odwiedziłam dzikie chaszcze

z pozdrowieniami dla elfa w lesie

a wariat wiatr hulając po polach

wytrzepał przeładowany mózg

z kałuży do nieba

szłam

(i z nieba do kałuży

a jakże!)

ach! jak dobrze jest iść

i iść

***

Taki przyszedł do mnie wiersz.

Ułożył się sam.

skończyłam

z wykazywaniem się

przed sobą samą

Rupi Kaur

dom ciało

Ja z tym też skończyłam.

I jaka to wolność!

Serdeczności:**