Cuda się zdarzają...

Jakiś czas temu wpadło w moje ręce siedem starych gazet.

Takich sprzed dwudziestu paru lat.

Jedna z 1989 roku nawet!

Jedynie Przekrój najmłodszy z 2018 roku.

Przejrzałam je sobie wszystkie, taka podróż w przeszłość, no i zdecydowałam, że sobie je potnę. Powycinałam więc teksty z odpowiednią czcionką i pobawiłam się w gazetowe wiersze.

Już dawno tego nie robiłam. Stęskniło mi się za słowem.

Jedna gazeta - jeden wiersz.

A że mam w swoich zasobach fotograficznych mnóstwo zdjęć, to do każdego wiersza dokładam jeden autoportret. Takie zdjęcia z podróży. Z pociągu. Całkiem niedawno zrobione.

Pociąg był oczywiście pusty, czułam się więc swobodnie, nikt mnie nie widział w akcji ;)))

Treść tych tekstów zahacza o non duality, ale nie tylko.

Nie jest to może jakieś pitu pitu, ale też nie pretenduję do bycia poetką. 

To czysta przyjemność, zabawa za pomocą słów. 

I trochę autoterapii.

kiedy siedzę

samotnie

milcząc o miłości

gdy uciszy się serce

pełne emocji

wsłuchuję się w prawdę

rozpadam bez końca

i tylko

proszę Boga o skrzydła

żeby poza śmierć

polecieć daleko

w swojej wędrówce przez życie

odkryłam że

mała dziewczynka mieszka we mnie

o spotkaniu z żywą boginią marzy

jej dziecięca radość i zachwyt nie mają granic

za pomocą kolorów

potrafi przetrwać najtrudniejsze chwile

nadal

wierzy w miłość poza czasem

która nie jest jednocześnie

powitaniem i pożegnaniem

odkąd jestem

bezimienna

patrzę wstecz na swoje życie

gdzieś daleko

przez bezdroża epoki

może to jakaś bajka nieprzyzwoita?

płaczę i się uśmiecham

a wciąż dobre

serce piosenki śpiewa

wiele razy słyszę -

kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno

odetchnij popatrz

wyzwolone źródło światła - 

ja jestem

pełną garścią oferuje potrzebne do szczęścia 

pieszczoty

czym jest

nasycone i głębokie

wszystko co

mam?

czy ta kobieta o niebieskich oczach

istnieje naprawdę?

podróże w głąb siebie

przed lustrem

mówią -

jest tylko jedno -

miłość

bez granic

miłość

która nie zostawia

śladów

popatrzmy

na coś bardziej serio -

jak otwiera się człowiek subtelnie

na przestrzeń

i nowe

światło w jasnych tonacjach

organizuje wnętrze

niech się dzieje nowe!

nowe nowsze i najnowsze

kolorowo i prawdziwie

śni mi się

sen nieuczesany

i jak każdy sen jest niewiadomą

coś runęło w gruzy

wzlatuje kurz

i po kolei mówią śmieci rozsypane

słowa i słówka wirują tworząc mozaikę obcego świata

i gdzież tu jakieś piękno?

a jednak

w okno wpada promień światła

czymś ciepłym otula

i wszystkie grzechy ze mnie zdziera

naga w deszczu

uśmiecham się do kwiatów

w ogrodzie

Mój Boże...

przyda się szklaneczka zimnej wody

bo ta historia wydarzyła się naprawdę

a ja nie wiem o co chodzi

z głębi trzewi wierzę że

okno jest zawsze otwarte

jednak

szczęście wciąż umyka między światami

ile jest jeszcze

krzyku śpiewu i szeptu w sercu?

woła mnie z kokonu

dzika kobieta

Polecam tą zabawę. To taka terapia też jest. Ja to w każdym razie bardzo lubię. Takie posty mało kto czyta, nie cieszą popularnością, ale jakoś o tym nie myślałam od dawna. Nooo, może chciałabym coś zrobić, żeby to się zmieniło, ale nie bardzo póki co mi to wychodzi. Na myśleniu się kończy ;)))

Uściski Kochani! :**

Poprowadzić siebie przez ciemność...

Coś dla post apokaliptycznej księżniczki ;)

Albo kapłanki...

Czepiec, a może korona.

Jak to woli.

Chyba już ostatni...

Chociaż - nigdy nie mów nigdy ;)

W każdym razie ten jeszcze chciał się zrobić.

I na pewno doczeka swojej sesji w plenerze.

Nad wodą i w wodzie. O.

Dzisiaj - zdjęcia z domu. Duuuużo. No bo nie mogłam się opanować, uwielbiam te neptuniczne, baśniowe klimaty ;)

ZA RĘKĘ

trzymam siebie za rękę

i prowadzę przez ciemność

jasno oddycham

(tunel mroku

na końcu polana -

taką mapę opowiadają kosmici)

tutaj odnajduję proste

nie wiem

proste nie wiem

do złudzenia przypomina

śmierć

.

Ann

Anna Chmurka Zielińska

Tak wyjątkowo wieczorkiem przybyłam. Na chwilkę.

:**

Gwiazda, której nie znam...

I jeszcze jeden, i jeszcze raaaaz!!!...

Czapencja pierzasta!

Niebieski, zielony, czerwony, żółty, pomarańczowy.

Wyszło prawie tęczowo.

Full power color.

Kciuk do góry

musisz to o mnie wiedzieć

ja wszystko traktuję jak komplement

dla mnie świeci gwiazda

której nazwy nie znam

Emilia Konwerska

Zima się kończy, więc na razie i czapencje chyba się kończą. W sensie ich dzierganie na ten sezon. Nie wiedziałam zresztą, że tyle ich wydziergam...

Ściskam Mili moi cieplutko:**

Z podniesioną głową

I jeszcze jedna czapka pierzasta.

Na szydełku, rzecz jasna.

Fioleciki, na zleconko.

Podobna no mojej pierzastej ;)))

La Loba, czyli kobieta-wilk, jest inna.

Podąża z podniesioną głową. Nigdy nie odwraca wzroku. Potrafi patrzeć na krew, zbierać kości, przeciwstawiać się przemocy. Myśleć i mówić głośno o swoich uczuciach, odkryciach, pomysłach. Choć żyje w każdej kobiecie, to bywa przygnieciona ciężarem domowych obowiązków, pokorą i brakiem odwagi. Odkrycie jej w sobie i wydobycie na zewnątrz sprawi, że będzie możliwy radosny bieg po łące, naga kąpiel w środku nocy, podejmowanie własnych decyzji i miłość unicestwiająca mówienie, że „tak nie wypada.

Clarissa Picola Estes

Jeszcze jedna pojawi się niebawem na horyzoncie. Pomimo, że wiosna blisko.

Ściskam ogromnie i cieplutko!:**

...a znajdziecie mnie tam...

Czapko - wianek na ten świat się powołał.

Całkiem przytulny i cieplutki.

I bardzo radosny.

Kobiecy nawet ;)))

Ze spiralą na środku.

Może to dla połączenia z niebem...?

Co by ściągać podniebne częstotliwości?

Zdjęć nastrzelałam obficie, wyżyłam się, musiałam, bo jakoś dawno coś zdjęć nie robiłam...

(Hmm... otóż dlaczego właśnie?...)

Jam jest światłością, która jest ponad wszystkimi. Jam jest Pełnią, Pełnia wyszła ze mnie, Pełnia doszła do mnie.

Rozłupcie drzewo, jestem tam. podnieście kamień, a znajdziecie mnie tam.

Jezus

Mam jeszcze pomysł na jeden model czapkowy i jeśli zdążę, to poczynię.

Choć właściwe zima się kończy niedługo...

Ściskam ciepluchno:**