Cuda się zdarzają...

Jakiś czas temu wpadło w moje ręce siedem starych gazet.

Takich sprzed dwudziestu paru lat.

Jedna z 1989 roku nawet!

Jedynie Przekrój najmłodszy z 2018 roku.

Przejrzałam je sobie wszystkie, taka podróż w przeszłość, no i zdecydowałam, że sobie je potnę. Powycinałam więc teksty z odpowiednią czcionką i pobawiłam się w gazetowe wiersze.

Już dawno tego nie robiłam. Stęskniło mi się za słowem.

Jedna gazeta - jeden wiersz.

A że mam w swoich zasobach fotograficznych mnóstwo zdjęć, to do każdego wiersza dokładam jeden autoportret. Takie zdjęcia z podróży. Z pociągu. Całkiem niedawno zrobione.

Pociąg był oczywiście pusty, czułam się więc swobodnie, nikt mnie nie widział w akcji ;)))

Treść tych tekstów zahacza o non duality, ale nie tylko.

Nie jest to może jakieś pitu pitu, ale też nie pretenduję do bycia poetką. 

To czysta przyjemność, zabawa za pomocą słów. 

I trochę autoterapii.

kiedy siedzę

samotnie

milcząc o miłości

gdy uciszy się serce

pełne emocji

wsłuchuję się w prawdę

rozpadam bez końca

i tylko

proszę Boga o skrzydła

żeby poza śmierć

polecieć daleko

w swojej wędrówce przez życie

odkryłam że

mała dziewczynka mieszka we mnie

o spotkaniu z żywą boginią marzy

jej dziecięca radość i zachwyt nie mają granic

za pomocą kolorów

potrafi przetrwać najtrudniejsze chwile

nadal

wierzy w miłość poza czasem

która nie jest jednocześnie

powitaniem i pożegnaniem

odkąd jestem

bezimienna

patrzę wstecz na swoje życie

gdzieś daleko

przez bezdroża epoki

może to jakaś bajka nieprzyzwoita?

płaczę i się uśmiecham

a wciąż dobre

serce piosenki śpiewa

wiele razy słyszę -

kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno

odetchnij popatrz

wyzwolone źródło światła - 

ja jestem

pełną garścią oferuje potrzebne do szczęścia 

pieszczoty

czym jest

nasycone i głębokie

wszystko co

mam?

czy ta kobieta o niebieskich oczach

istnieje naprawdę?

podróże w głąb siebie

przed lustrem

mówią -

jest tylko jedno -

miłość

bez granic

miłość

która nie zostawia

śladów

popatrzmy

na coś bardziej serio -

jak otwiera się człowiek subtelnie

na przestrzeń

i nowe

światło w jasnych tonacjach

organizuje wnętrze

niech się dzieje nowe!

nowe nowsze i najnowsze

kolorowo i prawdziwie

śni mi się

sen nieuczesany

i jak każdy sen jest niewiadomą

coś runęło w gruzy

wzlatuje kurz

i po kolei mówią śmieci rozsypane

słowa i słówka wirują tworząc mozaikę obcego świata

i gdzież tu jakieś piękno?

a jednak

w okno wpada promień światła

czymś ciepłym otula

i wszystkie grzechy ze mnie zdziera

naga w deszczu

uśmiecham się do kwiatów

w ogrodzie

Mój Boże...

przyda się szklaneczka zimnej wody

bo ta historia wydarzyła się naprawdę

a ja nie wiem o co chodzi

z głębi trzewi wierzę że

okno jest zawsze otwarte

jednak

szczęście wciąż umyka między światami

ile jest jeszcze

krzyku śpiewu i szeptu w sercu?

woła mnie z kokonu

dzika kobieta

Polecam tą zabawę. To taka terapia też jest. Ja to w każdym razie bardzo lubię. Takie posty mało kto czyta, nie cieszą popularnością, ale jakoś o tym nie myślałam od dawna. Nooo, może chciałabym coś zrobić, żeby to się zmieniło, ale nie bardzo póki co mi to wychodzi. Na myśleniu się kończy ;)))

Uściski Kochani! :**