Z otwartymi rękami...

Jeszcze upały się trzymają, a ja przybywam już z jesiennym radosnym wdziankiem.

Z recyklingu, rzecz jasna.

Udało mi się coś uszyć w końcu.

Trochę poszyć, trochę powyszywać.

Wdzianko z mandalą na przodzie i z tyłu.

I z pagonami na ramionach.

Lubię tuniki.

Można nosić je do legginsów.

A to dobry zamiennik dla dżinsów, które w sumie lubiłam, ale jak się jeszcze przed tą falą upałów po prawie trzech letnich miesiącach wcisnęłam w swoje ulubione dżiny, to się zdumiałam! Jak ja mogłam w tym chodzić?? Sztywne to to takie...;))) Nieprzyjemne jakieś...

I nie, raczej nie przytyłam. Chyba. 😂

Także ten... będę polować na legginsy. Przy okazji jakiś trening też by się przydał. Albo raczej jakaś skuteczna motywacja...

No ale to przecież post o tunice radosnej.

Zdjęcia niestety, tradycyjnie słabe, ale może coś da się uwidzieć.

Na żywo dużo fajniejsza jest.

Kiedy możemy pozwolić rzeczom być tym, czym są i stanąć wobec rzeczywistości z otwartymi rękami, czystymi oczami i współczującym sercem, otwiera się przestrzeń, w której jest miejsce dla ognia pragnienia, jak i dla spokoju. Możemy pragnąć bez kurczowego trzymania się i lgnięcia.  I możemy zwolnić uścisk bez odpychania. A kiedy poddamy się rzeczywistości, rzeczywistość przestaje nas boleć.

Pema Chodron

Po pierwszym tygodniu pracy jestem. Przeżyłam i to całkiem dobrze. Nawet coś, jak widać udało się uszyć w międzyczasie. Pomysłów mi nie brakuje. Tylko wolniej to będzie szło.

Udanego kolejnego tygodnia życzę:**