Spojrzeć na świat ciała z dystansu...

I jeszcze jedną dawkę słońca serwuję.

To jest ta mandala na którą nie mogłam przestać patrzeć.

Już się troszkę nasyciłam tą żółcią i pomarańczem, ale mam wrażenie, jakby to była moja tarcza chroniąco wspierająca. Ten kolor.

Manadala 70cm x 60cm

Rób co chcesz, pod warunkiem, że nie będziesz się uważał za zlepek ciała, myśli i emocji. Nie chodzi o to, abyś wyrzekł się ciała i wszystkiego, co z nim związane, ale o to, abyś sobie wyraźnie uświadomił, że ciałem nie jesteś. Wtedy spojrzysz na świat ciała z dystansu i przestaniesz się z nim wiązać emocjonalnie.

***

(...) Czy to sugeruje, że masz być obojętny na cierpienia innych?

A teraz nie jesteś? Cały ogrom cierpienia ludzkości nie przeszkadza ci delektować się smakowitym obiadem.

Nisargadatta Maharaj

Powoli do pomarańczu dodaję innego koloru. Ale to już innym razem.

Opuszczenia i wolności:**

Lekarstwo na szaleństwo i smutek...

Serdeczności niedzielne :)

I po niedzielne również.

Kolejne słoneczności pokazuję.

Mandala 50cm x 50cm

Zdjęcia w słabym świetle, ostatnie z lampą.

Sztuka jest moim lekarstwem na całe to szaleństwo, smutek i utratę przynależności do świata i dzięki niej wrócę do domu.

Nikki Rowe

Kolejne prace niebawem. 

Buziaki:**

Do Słońca idę...

Słoneczne dzień dobry wieczór!

Naprodukowałam tych słonecznych prac całą serię.

Uprzedzam więc, że przez kilka postów do przodu będzie na żółto i pomarańczowo.

Ze złotem.

Wcześniej nie znosiłam tych kolorów, a teraz się nimi nasycam.

Mandala 70cm x 70cm

A żeby nie wydawać za wiele kaski, poprzerabiałam kilka starych mandal, które uznałam wcześniej za kiepskie.

Dałam im nowe przebranie.

Słoneczne właśnie.

Jakiś głód wewnętrzny to sprawił.

I nie chodzi tu o ich ładność, czy jej brak, ale o kolor.

Nie mogę przestać na nie patrzeć.

Całą sobą karmię się słońcem, które sobie sama stwarzam.

Dzisiaj pokazuję jedną z nich.

I nie będzie to kolejność chronologiczna.

Padło akurat na tą mandalę, bo musiałam ją (i inne) szybko sfotografować, nie zważając na brak światła - bo w ostatniej chwili powędrowały na zbiorową wystawę członków naszego stargardzkiego stowarzyszenia BRAMA, gdzie powiszą około miesiąca.

To pierwsze zdjęcie jest najbliższe prawdy.

Dokąd idę? Do słońca.

To chyba jasne.

*** 

Można się oprzeć o światło,

o słoneczne promienie.

Edward Stachura

Będzie ich więcej, ale co jakiś czas będę je pokazywać.

Słońca życzę:**

Przyłóż ucho do serca...

Wczoraj miał miejsce mój wernisaż.

Otwarcie wystawy, która potrwa do 13 lutego.

W Galerii Pałacowej, w Kaliszu Pomorskim.

Piękne miejsce!

Cieszę się, że mogłam tam zaprezentować swoje prace.

Nieskromnie przyznaję, że byłam zachwycona, gdy weszłam po raz pierwszy do galerii i zobaczyłam, jak te wszystkie mandale tam pięknie razem rozkwitają.

Aż mnie zadziwiło, że wyszły spod moich rąk!

Chyba zbyt długo leżały ukryte na strychu...

A zdjęcia i tak nie oddają rzeczywistości.

Pojechałam do Kalisza z Ewcią, moją Dobrą Duszą, jej autem.

Fajnie jest mieć wparcie w takich chwilach.

Dotarłyśmy na miejsce dużo wcześniej i miałyśmy trochę czasu zrobić kilka fotek swoimi telefonami, jeszcze przed otwarciem wystawy.

Dziękuję Ewuniu!

Nigdy nie jest za późno,

Nigdy nie jest za wcześnie.

TERAZ przyłóż ucho do serca

i śpiewaj Swoją melodię!

maugo rosa

Tak więc, jak to mam w zwyczaju, podzieliłam się wrażeniami...

Pozdrawiam cieplutko! 

:**

W wielkim obłoku nieświadomości...

... powstała ta sukieneczka.

Bo miało być całkiem co innego.

Pamiętacie te wyszywane czerwonym sznurkiem serwetki?

Chciałam je połączyć z szydełkiem.

Ale nijak mi to nie grało.

No i najpierw się wnerwiłam. 

Potem jednak zauważyłam, że właściwie wyłania się z tego szydełkowania całkiem ciekawe wdzianko. I od tego momentu już z intencją robiła się sukienka dla przyjaciółki.

Urodzinowy prezent.

Biel z kremem i czerwienią.

Do zdjęć niestety zapozowałam sama, ale właścicielka sukienki osobiście mi je zrobiła.

Zresztą dość długo czekałam aż znajdzie się jakaś pomocna fotograficzna ręka, bo prawie miesiąc temu to wdzianko wydziergałam.

A odnośnie wyszywanych serwetek, bardziej sensowny pomysł też się pojawił, tyle że swoje też z pewnością odczeka.

Trudno zrozumieć nic, ale multiwersum jest go pełne. Nic wędruje wszędzie, zawsze wyprzedzając coś, a w wielkim obłoku nieświadomości pragnie stać się czymś, wyrwać się, poruszyć, poczuć, zmienić się, zatańczyć, doświadczać - krótko mówiąc, być.

Terry Pratchett

Para w Ruch

Siły twórcze wracają do mnie chyba, bo nawet trochę maluję czasem. Ale to już innym razem.

Uściskuję:**

Spoglądając w nieskończoność...

Znalazłam się wczoraj na zupełnie pustej plaży!

Wbrew ostrzeżeniom przed wychodzeniem z domu, jeśli się nie musi pojechałyśmy z przyjaciółką nad morze ;) Droga  wbrew zapowiedziom była bardzo komfortowa.

Nie mam gadającego telewizora w domu, ale takie komunikaty do mnie dotarły.  

Za co bardzo dziękuję, bo cała plaża należała tylko do nas!

Nasze spacery są zawsze pełne magii i niezwykłości.

Co by się nie działo.

Bo zachwyt jest w nas.

Bo trzeba PATRZEĆ. 

WIDZIEĆ, TO CO JEST.

I zatopić się w nieskończonym...

Za co jestem przeogromnie wdzięczna!

Nie trzeba, abyś się ulepszył; powinieneś tylko zmienić wyobrażenie o sobie. Nie wiąż się z doznanym, ani z doznającym i pamiętaj nieustannie, że umysł i jego zawartość to nie ty. Wtedy ujrzysz siebie jako wieczne źródło światłej miłości, która wszystko zawiera i wszystko przenika. Jesteś nieskończonością, która ogniskuje się w ciele. Teraz widzisz tylko ciało. Poprawnie patrząc, spoglądasz w nieskończoność.

Nisargadatta Maharaj

Czym jestem?

Jestem naprawdę wdzięczna, że zdarzają się w życiu takie chwile. Choć nieskończoność jest wszędzie, gdzie się jest...

:**