Wszystko ze mną w porządku...

Witam serdecznie wszystkich, którzy tu jeszcze zaglądają.

Tak, nie było mnie dość długo.

I pewnie tak już zostanie.

Ten niewielki obraz (60cm x 60cm) od samego początku - wyraźnie to czułam - nie chce się nazywać mandalą, choć niewątpliwie kształtem ją przypomina.

Uszanowałam ten głos.

Nazywam go obrazem, tak jak tego sobie życzy ;)))

Nawiązuje do wyglądu komórek żyjących istot widzianych pod mikroskopem. W przekroju, z dużym powiększeniem.

Użyłam drewienek, papieru ze starego podręcznika do języka rosyjskiego, słomki i glinki samoutwardzalnej. Oraz farb akrylowych.

Praca niezwykle pracochłonna.

Przez tydzień , wieczorami kleiłam te malutkie elementy z papieru. Nawet nie wiem, jak je nazwać, czy w ogóle ma to jakąś nazwę.

W kolorach bieli i czerwieni. 

Z domieszką złota było początkowo, ale ostatecznie to złoto rozjaśniłam.

Bardzo lubię ten zestaw kolorów.

W TĘTNIĄCYM NURCIE ŻYCIA

Tyle prób

naprawiania siebie.

I nie pomogło.

Co pomogło?

Zrozumienie, 

że wszystko 

jest ze mną 

w porządku.

Jestem

Wieczną Obecnością

doświadczającą

przez chwilę

człowieka.

...ukojenie...

Karolina Bochenek

Może na następny post nie będzie trzeba tak długo czekać, choć oczywiście nie mogę tego obiecać.

Uściskuję Kochani:**

Odrębność naszej drogi...

Mandala 65cm x 65cm

Przywołała mnie, żeby ją wreszcie popełnić.

I udało mi się znaleźć czas.

I jest.

To zardzewiałe kółko w środku, to jakaś część znaleziona w polu, chyba z rok temu.

Pewnie z jakiejś maszyny rolniczej odpadła, żeby zaistnieć w mandali 😃

Jak widać, nie zbadany jest los...

...niezwykłe ścieżki, jakie otwiera przed nami życie...

Całe psychiczne cierpienie wynika z porównywania. Kiedy zaakceptujemy odrębność naszej drogi, nie ma możliwości porównania; znajdujemy się w egzystencjalnym świecie, gdzie wszystko po prostu istnieje.

R. A. Johnson

Nieprędko pojawi się następna, choć trudno mi cokolwiek teraz przewidzieć.

Cudowności Kochani:**

To, czego szukasz

Dzień dobry wieczór;)

Witajcie Ludzie.

Witajcie Ludzie Pracy, do których i ja się ponownie zaliczam.

A związku z tym nie tworzę już tak ekspresowo, jak miałam w zwyczaju.

Pewnie minie sporo czasu, zanim wejdę w nowy rytm i będę w stanie tworzyć.

Tymczasem więc, żeby nie wiało pustką na blogu wrzucam serię zdjęć, jakie w ostatnią niedzielę spontanicznie zrobiłam głównie śpiącym kotom i sobie - aparatem, sprawdzając czy jeszcze działa, ponieważ nie udało mi się zrobić ostrych zdjęć wdzianka z poprzedniego posta. 

(Uff! Jakie długie zdanie!...)

Wystraszyłam się, że już nie działa dobrze. I tak go sprawdzałam, że zebrało się sporo fajnych fotek.

Chciałam również do tych zdjęć napisać jakiś mądry tekst z przesłaniem, ale cóż ja mogę Wam Kochani przesłać?....

Chyba tylko szeroki uśmiech...:DDD

Wszystkie mądrości tego świata już zostały wypowiedziane. A ja chyba nie lubię się wewnętrznie obnażać. No bo o czym innym miałabym pisać, jeśli nie o własnym doświadczeniu?

A że dużo zdjęć pokazuję? Toż to tylko hologram przecie...

I z tego hologramu się uśmiecham...

Jeśli to, czego szukasz - przebudzenie - nie jest obecne teraz, w tym momencie, to nie jest tym, czego szukasz.

Nitya

Kotełki moje nie lubią obiektywu, zwłaszcza Sagusia wybitnie daje wyraz swemu niezadowoleniu, gdy ją fotografuję, ale i tak je uwieczniam czasem. No nie wdały się w swoją pańcię, niestety. A takie są piękne! Tygryskowate i słodkie.

Nno, to na razie tyle. Trzymajcie się Kochani!:**

Z otwartymi rękami...

Jeszcze upały się trzymają, a ja przybywam już z jesiennym radosnym wdziankiem.

Z recyklingu, rzecz jasna.

Udało mi się coś uszyć w końcu.

Trochę poszyć, trochę powyszywać.

Wdzianko z mandalą na przodzie i z tyłu.

I z pagonami na ramionach.

Lubię tuniki.

Można nosić je do legginsów.

A to dobry zamiennik dla dżinsów, które w sumie lubiłam, ale jak się jeszcze przed tą falą upałów po prawie trzech letnich miesiącach wcisnęłam w swoje ulubione dżiny, to się zdumiałam! Jak ja mogłam w tym chodzić?? Sztywne to to takie...;))) Nieprzyjemne jakieś...

I nie, raczej nie przytyłam. Chyba. 😂

Także ten... będę polować na legginsy. Przy okazji jakiś trening też by się przydał. Albo raczej jakaś skuteczna motywacja...

No ale to przecież post o tunice radosnej.

Zdjęcia niestety, tradycyjnie słabe, ale może coś da się uwidzieć.

Na żywo dużo fajniejsza jest.

Kiedy możemy pozwolić rzeczom być tym, czym są i stanąć wobec rzeczywistości z otwartymi rękami, czystymi oczami i współczującym sercem, otwiera się przestrzeń, w której jest miejsce dla ognia pragnienia, jak i dla spokoju. Możemy pragnąć bez kurczowego trzymania się i lgnięcia.  I możemy zwolnić uścisk bez odpychania. A kiedy poddamy się rzeczywistości, rzeczywistość przestaje nas boleć.

Pema Chodron

Po pierwszym tygodniu pracy jestem. Przeżyłam i to całkiem dobrze. Nawet coś, jak widać udało się uszyć w międzyczasie. Pomysłów mi nie brakuje. Tylko wolniej to będzie szło.

Udanego kolejnego tygodnia życzę:**